Unspoken Words

Aşk Geçmiş konuşmalarımıza rastladım bugün, Galata'dan yürürken. Hayat savaşı içinde nasıl da sarılmışız birbirimize. Daha henüz paramparça etmemişken birbirimizi, ne çok sevgi sözcükleri karışmış nefesimize. Ve sonra nasıl sevgi kırıntılarını atmışız kuşların önüne. Işığım, nefesim... Bütün yaralara rağmen sen hala kalbimde aynı yerde, Bense bir o kadar uzaklaşmışım kalbinden. Ah, oysa biz ne güzelmişiz. Bak, işte orada Kuledibindeyiz, ilk günkü gibi.  Şimdi cebimdeki son kuruşla aldığım simidi kuşlara atıyorum, kalbimdeki kırıntıları alıp götürmesinler diye. Aşk ile kucaklıyorum semayı. Huzur ile anıyorum Aşk sözcüklerinin tenime dokunduğu rüyayı. 

Kadının feryadı; “Ayrılık "günaydın diyor. Pencere sol yanında kalıyor.  Ay batmış gün doğmuş ışık odanın  her yanını kavuruyor. Esnemeleri, sabah sporunu, bir elveda yolculuyor. Bitti diye bir sözcük türetmişler o söylüyor tüm hüzünlü şarkıları. Kelebekler süs sadece, mavi örtüsüyle renklenen beyaz bir odada. Beyazın siyaha en yakın olduğu noktaya çalıyor ayrılık. Sevginin kırmızı çağlayan yanı küsüyor bitti denen zorla yan yana getirilmiş harflere. Ayrılık bir şairin dizelerinden dökülüyor, yazar romanlar yazıyor sırf bu kelime yüzünden. Yedi harfli kara leke bir adamın dudaklarında Hoşgeldin diyor. Hoşgeldin artı iki de benden. Genç bayan maskeleri denize atma vakti diyor.” Maskeler dökülür denize ayrılık vakti. Birsen tezer diyor ki susmayınız sadece boktan bir sabah bu sabah* İşim bitti çöpe atma vakti mi diyor acaba bir adam. Yoksa sevgi mi bitiyor? Kadın bir ilişki için fedakarlık yaparken erkek neden sadece ister bekler izler. Kadın susuz ka...

Özlem Herkes birini, bir seyi özler. En mutlu olduğu dakikaları, sevdiği insanı, annesini, kardeşini, arkadaşlarını, kendinden bir parçayı... En çok da çocukluğumuza  hasret kalırız. En masum zamanlarımıza dünyayı bu evreni bembeyaz gördüğümüz günlere özlem duyarız. Şimdi bir bankta oturmuş, salıncakta sallanarak gökyüzüne dokunacağını sanan çocukluğumu izliyorum. Ben orada sessizliğime sarılmışken küçük kız çocuğu çığlıklar atarak koşturup duruyor .O ağacın arkasına saklanıp saklambaç oynarken ben bakışlarımın anlatacaklarından korkup rengini kaybetmiş bir yapboza dikiyorum gözlerimi. İnsan büyüdüğünde renkleri kaybeder ve geri kazanmak icin cirpinir. Hayatını saran olaylar karmaşık bir hal alır. O kadar karmaşıklığın içinde eksik parçaların varlığını da farkedersin. Parçaları birleştirmeye çalışırken cocukluğunun ağaçların arkasına saklandığını görürsün. En sevdiğin oyunun körebe olduğunu hatırlar. En sevdiğin oyuncağın gökyüzündeki, bulutlar olduğunu bilirsin....

Oda-Bir fanusun içine hapsolmuş yaşam Aşk bir odanın içine hapsolmuş. Sevmeyi unutmuş belki de hiç öğrenememiş bir adamın dudaklarından dökülen üç harf. Sehrin karmaşasının tüm yorgunluğunu sürükleyip o odaya dolduran bir de kadın var bu hikayede. Yüreğinde nefes almasını engelleyen yükleri, çöpleri, taşıyan kadın sevgi adındaki sıcacık kelimeyle sarıyordu odayı. O ne kadar ışık saçmaya çalışsa da adam tüm karanlığını saçıyordu sağa sola. Bir de kedi vardı , gözlerinde bir insanın bakışlarından daha anlamlı şeyler saklıydı. Sanki ne olacağını bilir gibiydi. Belki daha önce seyrettiği bir film yeniden oynuyordu ve bunu hissetmişti. Belki de başından belli bir son vardı gözünün önünde oynanacak. Beyazılığı kadına sarılmış uzanırken odanın karanlık tarafı nefretini bulaştırdığı sevgiyle okşuyordu kediyi. Kedi ise gosyaslariyla boğulan kadını sevgiyle okşuyordu biraz olsun adisini dindirmek icin gözlerinin icine bakıyor, gozyaslarini silmek uzere patisiyle yüzüne kucuk dokunuş...

Simsiyah saçları yatağından aşağıya doğru sarkıyordu sanki mavi gökyüzünden toprağa uzanmak ister gibiydi, birdenbire gözleri açıldı kirpiklerinden izin alamamıştı ışık görebildiği tek şey hayalleriydi, soluğu çok derinlerden geliyordu yutkunduğunda kelimeleri dolduruyordu göğsüne, başka bir dünyaya ulaştığını düşünmek istiyordu fakat karanlık bir boşluğun tam da ortasında kalmıştı hareket edemeyeceğini düşünmesine sebep bir uyuşukluk vardı düşünceleri dahi ondan uzaklaşmaya çalışıyor bedeninden kaçmak için koşuyorlardı. O bembeyaz kesilmiş elleriyle son bir kez telefonuna uzandı sıradan alisilagelmis bir hareketti onun i ç in ve ışığa dokundu, son gücüyle ses verdi tanımadığı O adama "ne yapmalıyım" soğuktu gelen karşılık sonrası hiç duymamış olmayı dilerdi hiç kurtulmamayı nefes almaktan vazgeçen kız-önce nefes olup sonra gırtlağına yapışıp boğmaya çalışan da O adamdı. Karanlıktan kurtulup beyaza kavuşmaya çalışırken bembeyaz bedeni kömürün ...

Balkonun demirlerine simsiki tutunmuş hayatta kalmak icin cigliklar atıyorum  Bakiyorsun bana uzun uzun ve basını iki yana sallayarak bitti diyorsun  Bittik gidebilirsin Hic olmadık gidebilirsin Pas tutmus hapishanemizin demirlerine son kez simsiki sarılıyordum  Kapana kisildigim yerden dusup kan revan icinde kalmak uzereydim Orada kalmak mi daha aciydi oradan atlamak mi? Yoksa gozunun önünde yitisime sessiz kalman mi? Belki sen ellerinle öldürmedin beni ama o eller kurtuluşum icin bana sarılmadı da.. Gozlerinin önünde yittim Birini daha gözlerinin önünde kaybettin Sen benim nefesimi aldin yüreğimden seni aldin Yardim cigliklarimi yalvarislarimi duymaktan görmekten kaçtın Gozlerin kapkaranlık kulakların sağır yüreğin dikenli tellerle cevrili Ben seni kurtarmaya calisirken can verdim Ben sen nefes alasın diye yok oldum Ben sen oldum ve yine yok oldum  Ben hiç oldum Yok isterdim beni gercekten sarmanı sevmeni  Olmadi...

Kabus Kabuslarimin icine isik gibi doguyorsun Geceler sana kavuşmak icin günduzleri kovaliyor Yatagima uzanıp gözlerimi kapattigimda once kapkapara bir ruh sarıyor bedenimi Sonra o evdeyim anılar pesimi bırakmıyor Gecmis bedenime sahip oluyor ve oradan cikamiyorum Ben kactikca o hapsediyor