Unspoken Words

Kadeh Bir adam var kadehimin içinde Her yudumda başka bir anı suratıma çarpıyor Başlarda biraz bulanık Her yudumda biraz daha ona yaklaşıyorum Ah be adam seni çok seviyorum Her yudumda sana kavuşuyorum Tanrım onu gördükçe sarhoş oluyorum Her yudumda biraz daha yok oluyorum Apaçık bir hal alıyor tüm gerçekler Her yudumda senden uzaklaşmaya  başlıyorum Neler oluyor Her yudumda terk ediyorsun bedenimi Gözyaşları süzülüyor gelişlerin ve gidişlerinin üzerine Var oluş ve yok oluş üzerine bir hikayeye dönüşüyor birden bire Sanki hep yanı başımdasın Sanki hiç benimle olmamışsın 

Pas Kağıdını alıyorum kirini pasını bırakıyorum cümlesi çınlıyor karanlık bir mecrada. Sanat eserleriyle dolu ıssız ücra bir yerdeyim. Işık ahenkle vuruyor istediği özel bölmelere. Sonra alt kattan zincir sesleri, üst kattan uğultular geliyor. İnsanlar kaçışmaya başlıyor. Rehin tutulmuş ruhların çığlıkları olduğunu, onların kömür karası gözlerine baktığımda anlıyorum. Soğuk karanlık hissiz bedenlerle çevriliyor etrafım. Ben de koşmaya başlıyorum ama önceleri kaçmak değil de onlara yol göstermek ve karanlığı özgür bırakmak ister gibiyim. Daha sonra kovalıyorlar beni, sonra üzerlerine yürüyorum karanlıktan sıyrılıp aydınlığa ulaşabilecekmişim gibi. Yanımdan geçip giderken bundan kurtulamayacağımı söyler gibi bakıyorlar, ise bulanmış yüzler. Birileri çok çirkinsin diyor. Sonra insanların olduğu bölmeye ulaşıyorum beni kolumdan tutarak çekmeye çalışıyorlar sonra karanlık küçük bir erkek çocuğu yapışıyor bedenime ruhuma ve kağıdını alıyorum kirini pasını bırakıyorum şimdi...