Wake up

UYANIŞ

Ölüme bu kadar yakınken sandığımdan çok mu değer veriyorum hayata? Yaşamı fazlasıyla önemsediğim için acıyı ve mutluluğu en yoğun şekilde yaşıyorum belki de... 

UYANIŞ VAKTİ

Gerçekle tanışmak uyanışı doğurdu. Varlığımı tüm zerreciklerimin acıyla kıvrandığı zaman fark ettim. Mutluluktan bir o kadar uzak bir o kadar yakındım. Umutla huzuru çağırırken aslında onu buluyordum. Gerçeği görmek kadar kabullenmek de maharet ister. Onun oracıkta olduğunu bilirsin ama aklına ve kalbine bunu anlatamazsın. En çok ölmek istediğin anda hayata sarılırsın. En çok yaşamak istediğin anda ölüme göz kırparsın. Hayat tezatlarla dolu karmakarışık bir ip yumağı. Ve sanki ben o yumak çözülsün diye kedinin önüne atıp ondan medet umuyorum. Karıştıkça karışıyor, karanlık çukura battıkça batıyorum. Fanusa kendi kendimi kapattığımı kimsenin ben istemezsem bana zerre zarar veremeyeceğini fark ediyorum. Fark etmek bir ilerleme kaydetmeye yardımcı olur mu? Bile bile hataların içinde dönüp durulur mu? Yalnızca yaşadıklarımın  acı tatlı her anını, var oluşun hiçlikten doğduğunu ve her varlığın bir gün yokluğa ulaşacağını, ölümü ve yaşamı tüm benliğimle kabul ediyorum. Bu kabullenişin yitirdiklerimi uğurlamama ve bana doğru gelecek güzellikleri kabullenmeye izin vereceğini düşünüyorum. Huzur senin kalbinde onu sımsıkı tut.