Siyah ile Beyaz

Siyah ile Beyaz

Odanin icine simsegin isiklari dogdu. 

Gozlerinden izinsiz aydinlik sizdi.

Kirpikleri kollarini acmis '' Hosgeldin'' derken goz kapaklari yagmurun hediyesine inatci bir edayla savas acmisti. Kulaklarini kapatip gok gurultusu denen zaati saadin yeri gogu inletmesinden kacmaya firsat bulamamisti.

Yorganin altina siginmak korkakcaydi. Zaten bir yani pencereden kafasini uzatmis sel sularinin korkularini surukleyip uzaklastirmasini seyrediyordu. Korkusuna mi cesaretine mi yenik dusecegini bilmiyordu.

''SIYAH PARMAKLIKLAR ARDINDAN DUNYAYA BAKMAK CARESIZCEYDI!''

Dayanamadi. Yenik dustu, belki de bu onun zaferiydi. Sonunu umursamadan gecenin kucagina atti kendini. Yagmurun aslinda sokaklari kirlettigini gormekten kacti. O an, sularin temizligini dogurduguna inanmak istiyordu. Evden kosarcasina cikti. Kapiyi hizla kapatti. Anahtarini unutmustu ya da bir daha donemeyecegini bildiginden almamisti. Bedeni yeterince agirdi. Baska hicbir yuku kaldiramayacak kadar. Bir tuy tanesi bile. Tum benligini mavisi siyaha calmis gokyuzunden dusenlere adamisti. Zamanla adanmisligin ''varligini ucurumdan atmak'' oldugunun farkinda degilgi, aslinda bilmiyormus gibi yapiyordu.

''Tum oyunu aldatmasi kendineydi.''

Sirilsiklam olmustu, bedeni alev alevdi usumuyordu. 

Gozlerini yumup ciktigi sokakta deli gibi kosturdugundan dolay kaybolmustu. Simdi evinden, aklindan, kendisinden cok uzaktaydi. 

Hislerine sarilmis titriyordu.

O an tek bir seyi biliyordu, beyazligini simsiyah bir geceye sunmusken bir daha eve donemeyecekti. Gozleri kipkirmiziydi. Yanaklarina akan kanlar gecenin karanliginda gorunmuyordu. Yagmura asik kadin kanlar icinde uzanmisti soguk kaldirim taslarina. Baygin degildi. Aciyi yureginin diplerinden cikarmis opuyordu. Simsek geceyi aydinlatmaya yetmiyor beyaz gorunurlugunu kaybediyordu. Gok dunyadan nefret edercesine bir ofkeyle kan kusuyordu. Siyah gecenin beyazdan istedigi korkusuzlugu muydu bunu kizin kanlarindan beslenen kediler dahi bilmiyordu. 

Yagmurun kollarina kosan kiz ''ozgurlugume mi kavustum yoksa prangalarimi mi bagladim avuclarima'' diye dusunuyordu yerde yatarken. Oysaki su an tek istemedigi akilini dinlemekti. Dusunmeyi sacma buluyordu. Cunku o kalbiyle yasiyordu! Elinde degildi. Susturamiyordu kafasinin icindekileri. Dudaklari muhur olmus sessizligi ciglik atiyordu. Oracikta yapayalniz kalmisti. Tam da butunlendigini sanirken tek basinaydi. Yagmura sarilabilecegini sanmak en buyuk aptalligiydi. Rengi griye calmis koskoca kalabalik seslerde suskunluguyla yok oluyordu.